Jest to element koła rowerowego, który obraca się na osi przymocowanej do ramy. Istnieje kilka standardów takiego mocowania. Najprostszym sposobem jest mocowanie osi piasty zwykłymi nakrętkami. Takie mocowanie wiąże się z koniecznością każdorazowego odkręcania i przykręcania koła przy pomocy odpowiedniego klucza. Ze tego względu wprowadzono wiele już lat temu mocowanie na „motylka”. Obecnie standardem (poza najtańszymi konstrukcjami) to mocowanie dźwigienkowe („Quick Release” lub „szybkozamykacz”).
Obie piasty w rowerze mają postać tulei, wewnątrz których znajdują się łożyska. Tuleje wykonane są najczęściej z aluminium. W środku zamknięte są łożyska kulkowe lub maszynowe. Te ostatnie oferują dużo dłuższą żywotność, ale są także zauważalnie droższe. Tuleje posiadają dwa kołnierze z otworami do mocowania szprych. W najprostszym układzie rowerowym (ostre koło) obie piasty funkcjonują dokładnie tak samo. Jednak najczęściej tylna ma zamontowany wolnobieg (takie piasty posiadają gwint, na który nakręcane są zębatki). Alternatywnie tylne piasty mogą mieć przekładnie planetarne (np. Shimano Nexus, Sram Automatix). Niektóre rodzaje piast tylnych posiadają zamiast mechanizmu wolnobiegu, tzw. torpedo – czyli rodzaj piasty wyposażony w system hamulcowy uruchamiany poprzez ruch pedałów przeciwny do napędzania roweru. Rzadziej spotyka się piasty przednie z wmontowanym dynamem, co pozwala zasilić oświetlenie roweru.
Piasty rozbieralne wymagają regularnych przeglądów połączonych z ich demontażem, oceną stopnia zużycia łożysk i smarowania. Piasty nierozbieralne wymagają także od czasu do czasu regulacji. Regulacji dokonuje się za pomocą nakrętek kontrujących. Ustawia się za ich pomocą nacisk kulek na bieżnie. Przy zbyt silnym nacisku piasta obraca się za ciężko, a przy zbyt słabym ma luzy.
